کد مطلب:212670 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:26
تذکری به ذاکرین امام حسین و ذکر پاره ای از وظایف آنان
از مفاد این روایت به خوبی معلوم شد كه ذاكرین و مرثیه خوانان امام حسین علیه السلام چه اندازه مورد لطف خاندان عصمت و طهارت بوده و می باشند و چقدر شایسته و لازم است كه متوجه باشند كه این عبادت نیز مانند سایر عبادات هنگامی جنبه عبادی دارد كه خالص باشد و فقط رضا و خشنودی حق در آن منظور شود، و خشنودی پیغمبر اكرم (ص) و ائمه اطهار (ع) غرض و مقصد باشد و از مفاسدی كه بر این عمل بزرگ طاری و ساری می گردد، بر حذر باشند كه مبادا العیاذ بالله، منظور فقط تحصیل مال و جاه و اعتبار باشد، و یا مبتلا به دروغ گفتن و افترا بستن به خدای تعالی یا بر حجج طاهره سلام الله علیهم اجمعین و علمای اعلام گردند، و از غنا خواندن و بی اذن بلكه با نهی صریح به خانه مردم وارد شدن و به منبر رفتن، و آزردن حاضرین و اهانت به مستمعین، و ترویج باطل در موقع دعا كردن و مداحی از كسانی كه استحقاق ستایش ندارند - چه در حدیث نبوی وارد شده: «اذا مدح الفاجر اهتز العرش» [1] ، هنگامی كه فاجری به مدح آید عرش به لرزه درآید - و اهانت به
[ صفحه 130]
بزرگان دین، و افشاء اسرار آل محمد (ص)، و انگیزش فتنه و اعانت ستمگران و مغرور ساختن گنهكاران و متجری كردن فاسقین و كوچك جلوه دادن معاصی در نظر مردم، و خلط روایات به یكدیگر، و تفسیر آیات شریفه بارای فاسد خود، و فتوی دادن با نداشتن اهلیت آن، و توسل به گفتار بیگانگان برای تأیید و زینت سخن و رونق مجلس و داستان های خنده آور و اشعار لغو و اشاعه فحشاء، و تصحیح اشعار دروغ در مراثی به عنوان زبان حال، و ذكر شبهات در مسائل اصول دین و ویران ساختن پایه های اصول دین ضعفای مسلمین، و بیان چیزهایی كه منافی عصمت و طهارت اهل بیت وحی است، و طول دادن سخن به جهت اغراض فاسده و محروم ساختن مردم از فیض نماز اول وقت، و امثال این مفاسد كه بی شمار است، بپرهیزید.
و نیز در حذر باشند كه مبادا العیاذبالله داخل شوند در زمره آنان كه مقدمات وعظ پیش گرفته، و گاهی خطب امیرالمؤمنین (ع)، و مواعظ شافیه و كردار آن حضرت را ذكر كنند، و مردم را از محبت دنیا و آفات و مهلكات آن بترسانند و بر بغض دنیا و زهد در آن ترغیب نمایند، و به حال پیشوایان دین و خواص اصحاب و علمای راشدین استشهاد كنند، و گاهی مردم را به خوف و رجاء و توكل و غیره بخوانند و آیات و روایات مناسب با مقام را ذكر كنند، با كلمات شیرین و بدون لكنت زبان، و بیچارگان خود گمان كنند كه به گفتن آن مطالب، آراسته بدان فضائل اند و دیگران عاری از آن فضائل، و گمان برند كه اگر آنان را نستایند، اهانتی به دین و شرع مبین وارد شده باشد، و خیال كنند به جهت مقداری از محفوظات منبریه از همه رذائل و خبائث عاری و بری گشته، و فقط اخلاق رذیله در مستمعین و عوام الناس مجلس است. البته بر دانای خبیر و بصیر پوشیده نیست كه چنین كسانی حالشان چراغ است كه خویشتن را می سوزاند و دیگران را می فروزد، و داخل در زمره غاوین كه سرانجامشان در آیه كریمه چنین معین شده: «فكبكبوا فیها هم والغاون» [2] - پس به روی افكنده شوند در آن (جهنم) ایشان و گمراهان - و مشمول آیه شریفه: «ان تقول نفس یا حسرتی علی ما فرطت فی جنب الله و ان كنت لمن الساخرین» [3] - آن گاه كه هر كسی به خود گوید: ای اندوه و پشیمانی بر آن چه در طاعت و قرب خدا كوتاه یكردم و همانا از مسخره كنندگان بودم - و آیه مباركه: «اتامرون الناس بالبر و تنسون انفسكم» [4]
[ صفحه 131]
- آیا مردمان را به نیكی امر می كنید و خودتان را فراموش می نمایید؟ - و آیه كریمه: «یا ایها الذین آمنوا لم تقولون ما لا تفعلون» [5] -ای كسانی كه ایمان آورده اید چرا می گویید چیزی را كه عمل نمی كنید - و آیه شریفه: «قل هل ننبئكم بالاخسرین اعمالا، الذین ضل سعیهم فی الحیوة الدنیا و هم یحسبون انهم یحسنون صنعا» [6] - بگو آیا شام را از آنانی كه در عمل زیانكارترند خبر دهیم، همان كسانی كه كوششان در زندگی دنیا ضایع شده، و می پندارند كه كارهای خوب انجام می دهند - خواهند بود.
مع الاصف در عصر حاضر رشته منبر و كرسی تبلیغ، و نیز رشته مرثیه خوانی و مداحی اهل بیت سلام الله علیهم اجمعین، عمدة به دست افرادی قرار گرفته كه شایستگی این مقام را ندارند، نه علما و نه عملا، و در عین حال خود را لایق و سزاوار این پست مقدس می شمارند و خیال می كنند مروج شرع مطهر و مؤید دین مبین می باشند، و می پندارند كه كوچك شمردن آنان، كوچك شمردن حضرت سیدالشهداء است، در حالی كه بعضی از آنان فقط از این شغل تأمین معاش و شهواتشان را می نمایند. چندی قبل، یكی از آنان كه تا حدی در بین مردم احترامی دارد، و واقعا خود را نوكر مخلص امام حسین (ع) می داند، به من می گفت: در قیامت همه محتاج و نیازمند به شفاعت من می باشند، و من باید همه را دستگیری كنم. نعوذ بالله من الخذلان. چه نیكو گفته حافظ شیرازی:
واعظان كین جلوه در محراب و منبر می كنند
چون به خلوت می روند آن كار دیگر می كنند
مشكلی دارم ز دانشمند مجلس باز پرس
تو به فرمایان چرا خود توبه كمتر می كنند
گوییا باور نمی دارند روز داوری
كاین همه غش و دغل در كار داور می كنند
[ صفحه 130]
بزرگان دین، و افشاء اسرار آل محمد (ص)، و انگیزش فتنه و اعانت ستمگران و مغرور ساختن گنهكاران و متجری كردن فاسقین و كوچك جلوه دادن معاصی در نظر مردم، و خلط روایات به یكدیگر، و تفسیر آیات شریفه بارای فاسد خود، و فتوی دادن با نداشتن اهلیت آن، و توسل به گفتار بیگانگان برای تأیید و زینت سخن و رونق مجلس و داستان های خنده آور و اشعار لغو و اشاعه فحشاء، و تصحیح اشعار دروغ در مراثی به عنوان زبان حال، و ذكر شبهات در مسائل اصول دین و ویران ساختن پایه های اصول دین ضعفای مسلمین، و بیان چیزهایی كه منافی عصمت و طهارت اهل بیت وحی است، و طول دادن سخن به جهت اغراض فاسده و محروم ساختن مردم از فیض نماز اول وقت، و امثال این مفاسد كه بی شمار است، بپرهیزید.
و نیز در حذر باشند كه مبادا العیاذبالله داخل شوند در زمره آنان كه مقدمات وعظ پیش گرفته، و گاهی خطب امیرالمؤمنین (ع)، و مواعظ شافیه و كردار آن حضرت را ذكر كنند، و مردم را از محبت دنیا و آفات و مهلكات آن بترسانند و بر بغض دنیا و زهد در آن ترغیب نمایند، و به حال پیشوایان دین و خواص اصحاب و علمای راشدین استشهاد كنند، و گاهی مردم را به خوف و رجاء و توكل و غیره بخوانند و آیات و روایات مناسب با مقام را ذكر كنند، با كلمات شیرین و بدون لكنت زبان، و بیچارگان خود گمان كنند كه به گفتن آن مطالب، آراسته بدان فضائل اند و دیگران عاری از آن فضائل، و گمان برند كه اگر آنان را نستایند، اهانتی به دین و شرع مبین وارد شده باشد، و خیال كنند به جهت مقداری از محفوظات منبریه از همه رذائل و خبائث عاری و بری گشته، و فقط اخلاق رذیله در مستمعین و عوام الناس مجلس است. البته بر دانای خبیر و بصیر پوشیده نیست كه چنین كسانی حالشان چراغ است كه خویشتن را می سوزاند و دیگران را می فروزد، و داخل در زمره غاوین كه سرانجامشان در آیه كریمه چنین معین شده: «فكبكبوا فیها هم والغاون» [2] - پس به روی افكنده شوند در آن (جهنم) ایشان و گمراهان - و مشمول آیه شریفه: «ان تقول نفس یا حسرتی علی ما فرطت فی جنب الله و ان كنت لمن الساخرین» [3] - آن گاه كه هر كسی به خود گوید: ای اندوه و پشیمانی بر آن چه در طاعت و قرب خدا كوتاه یكردم و همانا از مسخره كنندگان بودم - و آیه مباركه: «اتامرون الناس بالبر و تنسون انفسكم» [4]
[ صفحه 131]
- آیا مردمان را به نیكی امر می كنید و خودتان را فراموش می نمایید؟ - و آیه كریمه: «یا ایها الذین آمنوا لم تقولون ما لا تفعلون» [5] -ای كسانی كه ایمان آورده اید چرا می گویید چیزی را كه عمل نمی كنید - و آیه شریفه: «قل هل ننبئكم بالاخسرین اعمالا، الذین ضل سعیهم فی الحیوة الدنیا و هم یحسبون انهم یحسنون صنعا» [6] - بگو آیا شام را از آنانی كه در عمل زیانكارترند خبر دهیم، همان كسانی كه كوششان در زندگی دنیا ضایع شده، و می پندارند كه كارهای خوب انجام می دهند - خواهند بود.
مع الاصف در عصر حاضر رشته منبر و كرسی تبلیغ، و نیز رشته مرثیه خوانی و مداحی اهل بیت سلام الله علیهم اجمعین، عمدة به دست افرادی قرار گرفته كه شایستگی این مقام را ندارند، نه علما و نه عملا، و در عین حال خود را لایق و سزاوار این پست مقدس می شمارند و خیال می كنند مروج شرع مطهر و مؤید دین مبین می باشند، و می پندارند كه كوچك شمردن آنان، كوچك شمردن حضرت سیدالشهداء است، در حالی كه بعضی از آنان فقط از این شغل تأمین معاش و شهواتشان را می نمایند. چندی قبل، یكی از آنان كه تا حدی در بین مردم احترامی دارد، و واقعا خود را نوكر مخلص امام حسین (ع) می داند، به من می گفت: در قیامت همه محتاج و نیازمند به شفاعت من می باشند، و من باید همه را دستگیری كنم. نعوذ بالله من الخذلان. چه نیكو گفته حافظ شیرازی:
واعظان كین جلوه در محراب و منبر می كنند
چون به خلوت می روند آن كار دیگر می كنند
مشكلی دارم ز دانشمند مجلس باز پرس
تو به فرمایان چرا خود توبه كمتر می كنند
گوییا باور نمی دارند روز داوری
كاین همه غش و دغل در كار داور می كنند
[1] سفينةالبحار، ج 2، ص 528.
[2] سوره شعراء، آيه 94.
[3] سوره زمر، آيه 56.
[4] سوره بقره، آيه 44.
[5] سوره صف، آيه 2.
[6] سوره كهف، آيات 103 و 104.